مشکلات تغذیه ای نوزادان نارس و ارتباط آن با گفتاردرمانی
مشکلات تغذیه ای نوزادان
تاکید گفتاردرمانی بر تغذیه موفقیت آمیز نوزادان به این علت است که نه تنها در حفظ حیات، بلکه در ارتقای مهارت های ارتباطی و گفتاری نوزاد نیز موثر است. با توجه به اینکه رفتار های اولیه تغذیه ای (مکیدن و بلعیدن) پیش نیاز های رفتارهای ثانویه در گفتار هستند، لذا هر گونه اختلال در این رفتارها تاثیر مستقیم بر روی رشد مهارت های ارتباطی و گفتاری نوزاد در آینده خواهند داشت. تغذیه یکی از پیچیده ترین فرآیندهای حسی-حرکتی برای نوزاد محسوب می شود و نوزاد بلافاصله بعد از تولد می تواند از مکیدن جهت تغذیه و حفظ حیات خود استفاده کند.
گفتار درمانی در نوزاد نارس تازه متولد شده به دلیل عدم هماهنگی دهانی - حرکتی مناسب نشان می دهد که عمل مکیدن از طریق سینه مادر یا شیشه در نوزادان نارس دچار مشکل می شود. از این رو نوزادان نارس که زیر ۳۰ هفته متولد می شوند در معرض خطر بیشتری برای مشکلات تغذیه ای می باشند.
مشکلات تغذیه ای در نوزادان مانع از رسیدن آنها به تغذیه مستقل می شود. بنابراین نوزادان با مشکلات تغذیه ای را به بخش مراقبت های ویژه منتقل می کنند و تغذیه نوزاد از راه بینی یا دهان با لوله های مخصوص انجام می شود. ایراد این روش که گفتار درمانگران آن را به خانواده ها تذکر می دهند این است که تغذیه نوزادان با لوله از طریق دهان یا بینی، عمل مکیدن و تکامل حرکتی را کاهش می دهد و سبب ایجاد مشکلات تغذیه ای بلند مدت در آنها می شود. به همین علت ضرورت انجام مداخلات زود هنگام گفتاردرمانی جهت تسهیل رشد مهارت های دهانی حرکتی را در نوزادان نارس برجسته می کند .
مشکلات تغذیه نوزاد از راه بینی یا دهان با لوله در گفتاردرمانی شامل:
الگوی مکیدن غیر سازمان یافته و عدم هماهنگی مکیدن، بلعیدن، تنفس باعث بیش حساسیتی نواحی اطراف یا داخل دهان می گردد و همچنین مانع از تعاملات مناسب بین مادر و نوزاد در حین تغذیه می شود و این موارد باعث می شود نوزادان در آینده دچار مشکلات روانی و اجتماعی شوند. به همین دلیل جهت کاهش یا رفع این مشکلات محققان و متخصصین گفتاردرمانی کودکان از روش تحریکات دهانی و مکیدن غیر تغذیه ای بکمن (BECKMAN) همزمان با تغذیه از راه لوله می پردازند. این روش گفتار درمانی سبب تقویت بازتاب مکیدن، بهبود عملکرد معدی-روده ای، افزایش وزن گیری نوزادان نارس می شود و همچنین با این روش به نوزادان در جهت یادگیری ارتباط حس مکیدن و تغذیه کمک بسیاری می شود.
روش های مداخله ای گفتاردرمانی جهت تسهیل تغذیه دهانی در نوزادان نارس عبارتند از:
۱. درون دادهای حسی-حرکتی
۲. حمایت گونه و چانه
۳. تحریک دهانی (صورت لمسی و حرکتی)
۴. ستیبولار.
در گفتار درمانی نوزادان به روش بکمن بر لزوم تحریکات دهانی و مکیدن غیر تغذیه ای از طریق درون دادهای حسی حرکتی دهانی تأکید می شود. آسیب شناسان گفتار و زبان که از سال ۱۹۳۰ در ارزیابی و مدیریت اختلالات تغذیه ای و بلع کودکان مشغول بوده اند، در سال ۱۹۷۰ به نقش گسترش یافته روش بکمن در بخش مراقبت های ویژه، برای بهبود وضعیت نوزاد نارس پی برده اند.